Wanda Ślędzińska urodziła się w 1906 roku w Niżniowie (obecnie Ukraina), zmarła w 1999 w Stryszowie. W latach 1923–1929 studiowała rzeźbę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowni prof. Xawerego Dunikowskiego. Równocześnie studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim historię sztuki i archeologię klasyczną. W roku 1933 prof. Xawery Dunikowski przyznał jej pracownię, tzw. „majsterską”. Do roku 1937 mieszkała w Krakowie, następnie do 1939 w Warszawie. W latach 1939–1945 przebywała w Stryszowie pod Wadowicami, utrzymując się z udzielanych lekcji muzyki. Po ukończeniu studiów bardzo aktywnie pracowała twórczo. Wystawiała swoje rzeźby w Krakowie, Warszawie,

Poznaniu i Paryżu. Wielokrotnie nagradzana, m.in. otrzymała III nagrodę w konkursie „Rzeźba religijna” (1936), I nagrodę na Salonie Rzeźby w Warszawie (1937), srebrny medal na Światowej Wystawie Paryskiej (1938), IV nagrodę w ogólnopolskim konkursie „Dziecko Polskie” w Warszawie, wyróżnienie za pracę projektową w konkursie architektoniczno-rzeźbiarskim „Dworzec Główny w Warszawie” (1939). W latach 1945–1970 pracownik Wydziału Rzeźby początkowo Akademii Sztuk Plastycznych (1952), następnie Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W roku 1956 została mianowana docentem. Xawery Dunikowski powierzył jej prowadzenie pracowni rzeźby. W roku 1957 przebywała na stypendium we Włoszech. Od roku 1930 należała do Związku Polskich Artystów Plastyków, początkowo do grupy „Rzeźba”, „Start” i do grupy „Zwornik”.