W Galerii Sztuki BWA „Jatki” w Nowym Targu, ul. Kościuszki 4, Oddział Małopolskiego Centrum Kultury „Sokół” w Nowym Sączu, trwa przekrojowa wystawa prac studentów, absolwentów pedagogów Pracowni Rzeźby II, Wydziału Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie „Trzcina Pascala”. Pracownie prowadzi dr hab. Ewa Janus, prof. uczelni. Asystenci: dr Sławomir Biernat (2017-2019), mgr Grzegorz Kumorek (od 2020).

Wernisaż wystawy odbył się 10 grudnia 2021 r. Ekspozycja będzie czynna od 3 grudnia 2021 r. do 15 stycznia 2022 r.

Uczestnicy wystawy: Sławomir Biernat, Michał Butryn, Karolina Cygnar, Martyna Duda, Ewa Janus, Grzegorz Kumorek, Justyna Kurek, Antonina Lorek, Natalia Łowicka, Kornelia Nowak, Anna Plugatariov, Bogdan Popardowski, Łukasz Stec, Marta Stefaniak, Kamila Wajda, Monika Walas, Agnieszka Włodarczyk, Zuza Wozowicz, Małgorzata Zagóra, Patrycja Załucka.

(…) W obecnym warsztacie twórczym „prawda materii” wydaje się być czymś naturalnym. Obok dobrze rozpoznanych tradycyjnych tworzyw, pojawiają się różnorodne podręczne „profana”: materie opakunkowe, odzyskane, znalezione, przetworzone. Te wydają się być szczególnie zaprzyjaźnione z twórcą, pozostając w przedziwnym, zaskakującym pokrewieństwie, znakomicie identyfikując jego myśli i odczucia. Zarówno te tradycyjne jak i niekonwencjonalne materie pozwalają ożywić wrażliwość sensoryczną i przestrzenną autora, zaznaczyć specyfikę indywidualnej wypowiedzi i eksponować bogactwo skojarzeń formalnych piętrzących się wszędzie tam gdzie uwidacznia się fascynacja ich estetyką, możliwościami plastycznymi i znaczeniowymi. Papier, metal, zapałki, sznurek, wykorzystane w sposób recyklingowy lub bezpośredni, z gotowych elementów jako produkt przemysłowy, wplecione w nowe struktury, zestawione opozycyjnie, układają poetyckie sekwencje pełne emocji i głębokiego namysłu. Rozwijają naszą zdolność postrzegania i rejestrowania subtelnych zjawisk, często niewidocznych, niezauważalnych, pomijanych.

Niewątpliwie dzieła powstałe w takiej formule, przez swój zamysł artystyczny stają się odpowiedzią artystów chcących odzwierciedlić tempo zmieniającej się rzeczywistości, oddać intensywność nagromadzonych wokół bodźców – w zamian pozostawiając jednak ślady„innych” doświadczeń. Powstają wówczas prace, będące nieśpiesznym „zapisem”, wzmocnione rygorem rzetelności warsztatowej, przez co stają się osobistą wypowiedzią, autorefleksją: o sobie samym, o sile myśli, o miejscu i granicach wolności w jakich przyszło tworzyć. Uświadamiamy sobie wówczas, że tworzywo nie buduje symbolicznej fasady, za którą możemy stanąć, oddając pole dowolnym interpretacjom. W rękach kreatora wraz z jego zamysłem i świadomym wyborem materia zaczyna mówić wspólnym językiem i dopowiadać kolejne frazy jego myśli. Zgrzebna, surowa, szorstka….haptyczna. Ośmiela w tym dialogu zarówno twórcę jak i odbiorcę, opowiadając współbrzmiące z życiem historie o nas samych.