15 września 2022 zmarł prof. Bogusz Salwiński, wybitny artysta – rzeźbiarz, rysownik i malarz.
Wieloletni prodziekan i dziekan Wydziału Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, zasłużony pedagog, był i jest źródłem inspiracji wielu pokoleń studentów.
Prof. Bogusz Salwiński urodził się 18 września 1948 w Bytomiu. W 1962 roku rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Kielcach, które ukończył zdając maturę w 1967 roku. W tym samym roku zdał egzamin wstępny i rozpoczął studia na Wydziale Rzeźby ASP w Krakowie. Studiował rzeźbę w pracowni prof. Jerzego Bandury i prof. Mariana Koniecznego, a rysunek w pracowni prof. Jarosława Hegera. W toku studiów otrzymał szereg wyróżnień i stypendiów, w tym w roku 1972 stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki. W 1973 roku obronił dyplom magisterski z wynikiem bardzo dobrym (wyróżnienie) pod kierunkiem prof. Mariana Koniecznego. Tytuł dyplomu: „Idole współczesne: głodny, pobity, zbuntowany, zwycięzca”.
W tym samym roku otrzymał propozycję stażu asystenckiego w Katedrze Kształcenia Ogólnoplastycznego w Pracowni Rysunku prof. Jarosława Hegera. Rok później został zatrudniony na stanowisku asystenta, przechodząc w kolejnych okresach wszystkie stopnie awansu dydaktycznego.
Bogusz Salwiński jako dziekan Wydziału Rzeźby (2 kadencje) wprowadził szereg re-form o charakterze strukturalno – organizacyjnym, poprawiającym funkcjonowanie wydziału pod względem dydaktycznym i programowym. Warto tutaj wspomnieć o powołaniu nowego kierunku – intermedia, który skoncentrował w swoim programie dydaktycznym nowe opcje artystyczne, funkcjonujące na światowym rynku sztuki, takie jak: happening, video-art, per-formance, instalacja. W celu poszerzenia spektrum programowego dydaktyki wydziału została stworzona IV Pracownia Rzeźby.
Był artystą wszechstronnym, zajmował się rzeźbą, rysunkiem oraz malarstwem. Był autorem 21 wystaw indywidualnych i około 80 wystaw zbiorowych w kraju i za granicą (m.in. we Włoszech, Niemczech, Francji, Szwecji, Austrii i Stanach Zjednoczo-nych).
Niezależna twórczość rzeźbiarza Bogusza Salwińskiego, będąca rodzajem autono-micznej wypowiedzi artystycznej, koncentruje się przede wszystkim na martyrologicznych cyklach rzeźbiarskich zatytułowanych: „Ecce Homo”, „Ofiarom przemocy”, „Sacrum i pro-fanum”, „Więźniom politycznym”. To niezwykle dynamiczne kompozycje o abstrakcyjnej strukturze i ekspresyjnej fakturze. Rzeźby te poddane radykalnej redukcji, odarte z naturalizmu, nadal posiadają pewne antropomorficzne cechy. Są śladem człowieka w podróży przez przeznaczenie, są wyrazem tęsknoty za sacrum. Te „martyrologiczne” cykle poruszają tematykę egzystencjalną, stawiają pytania o kondycję człowieka XX wieku, uwikłanego w patologię wojny, przemocy, agresji oraz szeroko rozumianej destrukcji wartości, sensów i celów. Są wyrazem etycznego zagrożenia cywilizacji.
Sztuka Bogusza Salwińskiego bez względu na rodzaj przyjętej formuły stylistycznej dotyczy człowieka oraz emocjonalnych i psychologicznych uwarunkowań jego duchowej kondycji. Artysta jest znakomitym portrecistą zarówno w rzeźbie, jaki i w rysunku. Portrety rzeźbiarskie wykonuje w konwencji wrażliwego realizmu, w których łączy swobodę ujęcia, bogactwo faktury czy przeprowadzenie określonego zamysłu kompozycyjnego z bardzo przekonującym oddaniem podobieństwa modela oraz elementami jego wnikliwej i adekwatnej charakterystyki psychologicznej. Bogusz Salwiński traktował rysunek jako autonomiczną formę wypowiedzi artystycznej. Równolegle z cyklami rzeźbiarskimi zrealizował wielkoformatowe cykle rysunkowe pod podobnymi tytułami : „Ecce Homo”, „ Ludzkie – Arcyludzkie”, „Ofiarom Przemocy”, „Gest Solidarny”. Są to realizacje o spotęgowanej ekspresji i deformacji, o silnych kontrastach walorowych i wyjątkowym mistrzostwie w operowaniu materią ludzkiego ciała. Te męskie postacie wyrażają głębokie humanistyczne idee – buntu i walki o wyższą kondycję człowieczeństwa w zdehumanizowanym współczesnym świecie. Dla odreagowania artysta ucieka w metafizykę kobiecego ciała. Kobiecie poświęca rysunkowe erotyczne cykle: „Upadłe Anioły”, „Sacrum i Profanum”, „Klepsydry” i „Interno” naładowane pięknem seksualizmu i eksplozywną zmysłowością. Niezwykle uderzające są swobodne, świeże jednocześnie sposoby określania i struktury plastycznej. Polega to najczęściej na bardzo świetlistym i jednocześnie silnie skontrastowanym lawowaniu znacznych partii kompozycji oraz akcentowaniu wirtuozerii plamy walorowej stającej się istotnym czynnikiem kreującym układ wizualny tych kompozycji. W swoich dziełach malarskich odszedł od motywów figuratywnych i najczęściej tworzył bliskie abstrakcji, utrzymane w subtelnych, zawężonych tonacjach barwnych, piktorialne układy form inspirowane i kojarzące się z motywami realnie istniejących pejzaży.
Szczegółowe informacje dotyczące terminu i miejsca pogrzebu zostaną przekazane w późniejszym terminie.
