Ewa Jaroszyńska-Pachucka należała do pierwszego pokolenia przedstawicielek Polskiej Szkoły Tkaniny. W 1969 roku brała udział w wystawie Wall Hangings w MoMA w Nowym Jorku. Rok później wraz z mężem, Romualdem Pachuckim, wyjechała do Danii, a następnie do Australii, gdzie mieszkała przez 30 lat i gdzie była ceniona jako artystka. Swoje wielkoformatowe prace wykonywała z użyciem szydełka, sznurków: konopnego i jutowego, włókna kokosowego i sizalu. Jej dzieła znajdują się w zbiorach m.in. National Gallery of Australia w Canberze, Tasmanian Museum and Art Gallery w Hobart, Art Gallery of New South Wales w Sydney czy Nationalmuseum w Sztokholmie. Jednak nie została zauważona i odnotowana w polskiej historii sztuki, gdyż swoją karierę artystyczną rozwijała za żelazną kurtyną.
W swoich tekstach o pominiętych przez badaczki i badaczy artystkach wizualnych dr hab. Iwona Demko skupia się przede wszystkim na ich życiorysach, które odtwarza na podstawie badań archiwalnych. W przypadku eseju o Ewie Pachuckiej informacje uzyskała dzięki kwerendom, kontaktowi z mieszkającym we Francji mężem zmarłej artystki, Romualdem, oraz na podstawie korespondencji twórczyni z jej rodziną z lat 1970–2002. Istotnym aspektem dla Demko jest splatanie w jednym artykule życia prywatnego z aktywnością artystyczną – oba te wątki są dla niej równie ważne.
