Osobowość współczesnego dziecka – dezintegracje i syntezy figuratywnej formy rzeźbiarskiej

data i miejsce uzyskania stopnia: ASP Kraków
promotor:

prof. ASP Bogusz Salwińśki
recenzenci:

prof. ASP Grzegorz Sztabiński (ASP w Łodzi),

prof. ASP Karol Badyna (ASP w Krakowie).
Praca pisemna

Abstrakt

„Temat dziecka może realizować się w sztukach wizualnych na rozmaite sposoby, z których najprostszy to oparte na obserwacji natury przedstawienie figuralne. Także w przypadku moich rzeźb stosowałam przez pewien okres ów sposób, dochodząc nawet do swoistego stylu i narracji w rzeźbiarskim posługiwaniu się motywem dziecka. Wdzięk i emocjonalność, jakie (jeśli im na to pozwolić) niemalże same wypływają z tego tematu, sprawiają, że łatwo „zapamiętać się” w takiej twórczości, zaniedbując nawet niekiedy głębszą refleksję i sprowadzając rzeźbę do mniej lub bardziej zręcznych formalnie „figurynek”. W mojej pracy twórczej sygnałem takiego zagrożenia stała się nadmierna literackość moich prac.     W pewnym momencie odczułam, że zbyt wiele opowiadam w rzeźbie anegdotą, scenariuszem, pozą, gestem i rekwizytem, zamiast doskonalić się w panowaniu nad samą formą – kompozycją, materiałem itd. Stąd prosta już była droga do postawienia sobie pytań o istotę własnej twórczości, o jej determinanty ideowe i i treściowe. Zdałam sobie sprawę z wyczerpania dla siebie formuły prostego przedstawienia figuralnego i zrozumiałam, że bez rozstrzygnięcia kwestiidlaczego rzeźbię dzieci, a przede wszystkim co w istocie rzeźbię, rzeźbiąc dzieci nie zdołam być może wyjść poza pewien rodzaj sformułowań rzeźbiarskich…”