Zapraszamy na wystawę prac
Andrzeja Bednarczyka
pt. „Pułapka Nieskończoności”.
Galeria Wydziału Rzeźby „R”
Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie.
WYSTAWA CZYNNA w godz. 9.00 – 16.00
SOBOTA – NIEDZIELA w godz. 10.00 – 16.00
W godz. 9.00 – 12.30 (pn.-pt.) – konieczne zgłoszenie udostępnienia ekspozycji
w sekretariacie Wydziału Rzeźby – pok. nr 4
Andrzej Bednarczyk
Pułapka nieskończoności / Trap of infinity
28.06- 31.07.201
„Pułapka nieskończoności” jest instalacją rzeźbiarsko-graficzną, w której poszczególne media artystyczne wpływają na siebie wzajemnie, powodując ich przekraczanie. Tak więc rzeźba przestaje mieścić się w zakresie czystej rzeźbiarskości, graficzność zaś staje się czymś więcej, niż tylko cechą płaskiej kompozycji na papierze. Tym, co łączy w tej instalacji dwa media w jedno, jest idea odbicia. Po pierwsze, rzeźba jest „cytatem” z postaci ludzkiej wykonanej techniką odlewu z formy silikonowej. Po drugie, została zwielokrotnienia w nieskończonej ilości jego fantomowych obrazów. Co więcej, rzeźbiarski obiekt nie jest widoczny wprost, ale poprzez tafle weneckich luster, które stojąc naprzeciw siebie tworzą „korytarze” wzajemnych odbić. Pojęcie korytarzy w prosty sposób wiedzie tutaj ku motywowi labiryntu traktowanego jako obraz zagmatwanego porządku świata i kultury. Dzięki temu zabiegowi kompozycyjnemu, uzyskujemy likwidację bezpośredniego oglądu rzeczywistości na rzecz jego formy zapośredniczonej i zmultiplikowanej w nieskończoność.
Moją intencją nie jest ferowanie jakichkolwiek wyroków o świecie, w którym przyszło nam wspólnie żyć. Chcę jedynie sprawdzić, czy można „zdematerializować” rzeźbę i co okaże się, gdy fizycznie realna bryła zostanie przesłonięta swoimi obrazami, a przede wszystkim, co takie zabiegi mogą nam o świecie powiedzieć. Poza wszystkim zaś, u podstaw mojego namysłu i prezentowanej realizacji, pozostaje nieusuwalna kontradykcja pomiędzy ludzką ograniczonością i ułomnością a nieskończoną perspektywą wieczności.
EN
“The Pitfall of Infinity” is a sculpture-and-print installation, where each medium influences another, thus leading to their mutual transgression. Sculpture ceases to be confined within the purely sculptural, while the graphic medium become something more than merely a flat composition on paper. What combines two media into one in this installation is the idea of reflection. Firstly, sculpture is a “quotation” from the human figure made of a cast from a silicone form. Secondly, it was multiplied in the infinite number of its phantom images. Moreover, the sculptural object is not visible directly, but on the surfaces of one-way mirrors, which face one another, making “corridors” of mutual reflections. The notion of corridor is a direct reference to the motif of labyrinth understood as an image of the conflicted order of world and culture. With this choice of composition, there is effaced the direct perception of reality in favour of its mediated, infinitely multiplied form.
My intention is not to make judgements on the world which we found ourselves inhabiting. I merely wish to investigate if it is possible to “dematerialise” sculpture, as well as the consequences of the physically real shape become obscured by its own images, and, above all, what such experiment may tell us about the world. Apart from that, the main idea behind my reflections and my work is the irreducible contradiction between human organicism and infirmity and the infinite perspective of eternity.
